مدل تجربی سکته مغزی
سکته مغزی (Stroke) یک بیماری ویران کننده و سومین علت مرگ بعد از سکته قلبی عروقی و سرطان در کشور های پیشرفته است و یکی از شایعترین علل مرگ و میر، معلولیت، و افت اقتصادی و اجتماعی در سراسر جهان است. این وضعیت به سرعت و به صورت غیر قابل برگشت عملکرد سیستم عصبی مرکزی (CNS) را مختل می کند. سکته مغزی ناشی از قطع جریان خون به مغز است که علت آن پارگی یا مسدود شدن عروق خونی می باشد. عدم دسترسی به اکسیژن و مواد غذایی باعث آسیب به بافت مغز می شود. اختلال جریان خون توسط انقباض گذرا عروق باعث ایجاد هیپوکسی، تولید گونه های واکنش پذیر اکسیژن و افزایش التهاب شده که به سلول های مغز از جمله سلول عصبی و گلیال آسیب می زند. اثرات سکته مغزی به قسمت آسیب دیده بافت مغز و میزان آسیب بستگی دارد. یک سکته بسیار شدید می تواند باعث مرگ ناگهانی شود. اولین هدف درمانهای به کار رفته در ایسکمی مغزی کاهش حجم آسیب وارده به مغز و اختلالات نورولوژیک متعاقب آن می باشد.
مدل های حیوانی می توانند برای آشکارسازی تغییرات پس از آسیب مغزی و ایجاد استراتژی های درمانی جدید به همراه اثربخشی داروها استفاده شوند. از مدل های حیوانی القاء استروک می توان به روش های زیر اشاره نمود:
1. (Bilateral Common Carotid Artery (BCA: در این روش پس از بیهوش شدن حیوان، کاروتید نبض دار سمت راست و چپ (بدون پارگی عصب واگ چسبیده به آن) جدا می گردد و در دو نقطه به فاصله نیم سانتیمتر برای جلوگیری از عبور خون از قلب به سمت مغز با نخ نایلونی بسته می شود.
2. (Middle Cerebral Artery (MCA: ایسکمی مغزی یک طرفه از طریق قرار دادن نخ نایلونی به داخل MCA ایجاد می گردد. به این صورت که پس از بیهوش شدن حیوان، یک نخ نایلونی از طریق یک منفذ کوچک به داخل ECA و به میزان 2 سانتیمتر به داخل شریان کاروتید داخلی فرستاده می شود به طوریکه تقریبا نوک در داخل MCA قرار گیرد.
