خارش (Pruritus/ Itch) علامت شایعی است که در سال 1660 توسط پزشک آلمانی به عنوان "یک احساس ناخوشایند که سبب میل به خاراندن (Scratch) می شود" تعریف شده است. رفتار خاراندن با هدف کاهش و یا از بین بردن اثر محرک خارش زا و آزار دهنده می باشد. خارش به طور رسمی به احساسی ناخوشایند مربوط به لایه های سطحی پوست، ملتحمه و مخاطات اطلاق شده که با تمایل به خاراندن همراهی دارد. خارش می تواند در جریان یک التهاب و یا سرطان، بیماری متابولیک، عفونت، بیماری روانی، مصرف دارو و یا در اثر استرس ایجاد شده باشد. شدت خارش ناشی از مصرف بسیاری از داروها در مواردی به حدی است که به تغییر یا قطع درمان می انجامد. به عنوان مثال در بیماران پس از انجام عمل جراحی، کنترل درد از اهمیت بالایی برخوردار بوده و تقریبا در تمامی این بیماران تجویز مسکن ها ضروری است، اوپیویید ها از شایع ترین مسکن ها در این موارد می باشند که با بروز عوارض از جمله خارش همراه هستند. همچنین عارضه ناخوشایند خارش عمومی ناشی ازمصرف برخی داروها موجب کاهش پذیرش بیماران جهت استفاده از این داروها در دوره درمان بیماری و حتی گاهی موجب امتناع از ادامه مصرف دارو در این بیماران می شود و درنتیجه منجر به اختلال در روند کنترل و درمان بیماری می گردد. بنابراین، مطالعه در این زمینه و یافتن درمان های موثر برای کنترل خارش بسیار حایز اهمیت خواهد بود.

از مدل تجربی خارش در حیوانات می توان به مدل خارش Rostral Back در موش کوچک آزمایشگاهی اشاره نمود. این مدل درحال حاضر به طور گسترده در سرتاسر دنیا مورد قبول واقع شده و به عنوان مدلی با پایایی و اعتبار قابل قبول در مطالعه خارش در مرحله قبل از بالین، شناخته می شود.